|
|
|
|
Bosbericht maart 2021
Bosbericht maart 2021
Regelmatig wordt mij de vraag gesteld: hoe gaat het in Willemstad? Mijn antwoord is dan steevast: ik heb het prima naar mijn zin! Een leuke gemeente, ik voel me welkom, de sfeer is goed.
Beter dan in Rotterdam? Nee, maar ook niet slechter, beide plekken zijn niet met elkaar te vergelijken. Allebei hebben ze hun charme. In Rotterdam behoor ik ongeveer tot het meubilair, en dat voelt voor mij goed. En in Willemstad heb ik elke werkdag nieuwe ervaringen en ook dat voelt goed voor mij.
Beide plekken hebben één ding gemeen. Het zijn gemeenten des Heeren, beide gemeenschappen waar de naam van Jezus wordt verkondigd. Eén in Hem!
En dat is wat de wereldwijde kerk gemeen heeft. We geloven in Jezus en dragen dat uit. In diensten, waar het Woord centraal staat, en in activiteiten waar we bezig zijn voor en met mensen, maar altijd namens de Ander.
Geweldig om dit te mogen en te kunnen doen. Ja, als kerk hebben we onze zorgen. Een vraag die ik veel hoor: hoe zal het gaan na de corona? Wordt het weer hetzelfde. We horen dan vaak de uitdrukking ‘het nieuwe normaal’! Wat wordt het ‘nieuwe normaal?’ Dat weten we niet, dat is afwachten. Wat we wel weten is dat de Geest van God dezelfde is als vóór corona en ook ons straks de weg zal wijzen:
De Heil'ge Geest, die haar de toekomst spelt,
doet aan Gods kerk zijn heilgeheimen weten;
Hij, die haar leidt en in de waarheid stelt,
heeft zijn bestek met wijsheid uitgemeten;
Hij trekt met heel zijn kerk van land tot land
als Gods gezant.
|
| |
|
november 2020
november 2020
BOS-BERICHT
Een avondje serie kijken, avondjes die vaak doorgaan tot diep in de nacht. Het is wat ik van jongeren hoor. Een betrekkelijk nieuw fenomeen, mogelijk gemaakt door Netflix, Videoland, Prime Video en nog veel meer film en seriekanalen. Af en toe kijk ik ook graag een serie via Netflix en momenteel kijk ik naar The Crown over het Engelse Koningshuis vanaf net na WO II tot het heden. De makers benadrukken dat een deel van de serie fictie is, maar je krijgt een goed beeld van hoe het er aan toe gaat in zo’n koningshuis. In mijn beleving leven die mensen in voortdurende quarantaine. Niet dat ze niet naar buiten mogen, dat doen ze volgens de serie volop. Maar ze zitten opgesloten in protocollen en voorschriften die zeer strikt zijn, en ze mogen nooit naar de buitenwereld enige emotie tonen. Als ik het zo bekijk valt onze quarantaine van 10 dagen wel mee. Goed, het is lastig, je zit opgesloten en bent afhankelijk van anderen, maar je weet dat het tijdelijk is. Bij een koningshuis duurt het in feite een leven lang. Ik zou niet graag ruilen.
Vooral het niet mogen zeggen wat je wilt lijkt mij heel erg. Nooit voor je eigen mening mogen uitkomen, in feite alleen maar ja-knikken. Nee, ik laat graag mijn mening horen. Niet iedereen is daar blij mee natuurlijk, zoals ik niet altijd blij ben met meningen van anderen, maar dat is goed, zo blijf je in gesprek. En het is belangrijk dat we met elkaar in gesprek blijven en geen mensen buiten sluiten, niet eens vragen naar hun mening, maar gewoon aan ze voorbij gaan. Zo hoort het niet. Jezus gaat ook altijd met mensen in gesprek, met hoogwaardigheidsbekleders en Jan Rap en zijn maat, iedereen! En als zijn gemeente doen we dat ook, althans is het onze intentie……we blijven levenslang leren.
Goede gesprekken toegewenst!
Een hartelijke Adventsgroet, mede namens Liesbeth,
Johan Bos
|
| |
|
bosbericht oktober 2020
bosbericht oktober 2020
Héhé, het is vakantie! Een diepe zucht, soms kun je er zo aan toe zijn. Niets moet, (bijna) alles mag. Vakantie komt van het Latijnse vacantia, dit betekent: even vrij zijn van verplichtingen. Een verplichting is iets dat moet, werken of studeren, vrijwilligerswerk (dat wel vrijwillig is maar niet vrijblijvend). Even geen verplichtingen, ook geen telefoon of mails. dat klinkt goed. Maar vakantie is meer. Het is ook even toekomen aan een goed boek, wat langer slapen en daarna uitgebreid ontbijten, echt even de tijd nemen voor elkaar met een goed glas wijn, heerlijk vertoeven in de natuur. Als hedendaagse mensen kunnen we niet zonder vakantie. Nog niet zo heel lang geleden was vakantie iets voor de gegoede mensen. Zonder geld kon dat niet. En, helaas, geldt dit nog steeds. Velen hebben niet de middelen of de gezondheid om er eens even lekker er tussenuit te kunnen. Eigenlijk staan we daar als mensen die vakantie als iets vanzelfsprekend vinden veel te weinig bij stil!
Gelukkig zijn er allerlei fondsen, middelen om iets te betekenen voor hen die niet op vakantie kunnen, maar lang niet iedereen komt aan bod. Laten we als we op vakantie zijn of gaan ook eens bij deze mensen stilstaan, bijvoorbeeld door een deel van je vakantiebudget te doneren aan een stichting die vakantie voor de minima mogelijk maakt!
Als u dit leest is onze vakantie al weer bijna voorbij, maar als alles goed is zijn we weer helemaal fit om de Heer en zijn gemeente te dienen met nieuwe kracht.
Ook namens Liesbeth een hartelijke groet,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht juli 2020
Bosbericht juli 2020
BOS BERICHT
Elk huis draagt zijn kruis, een bekende uitdrukking. Een uitdrukking die zeker de afgelopen maanden door veel mensen beaamd zal worden. Er is volgens mij niemand die niet op een of andere manier geraakt is door corona. De een raakte in een isolement, weken zonder bezoek of fysiek contact. De ander raakte zijn/haar baan kwijt en kwam in financiële problemen. Mensen verloren iemand aan de gevolgen van een besmetting. Kortom, een uitdrukking die herkend wordt.
Vorig najaar waren wij op vakantie in Roemenië. In dat land zagen we dat het ook letterlijk kan. In de provincie Moldavië zagen we veel huizen met boven op het huis een kruis. Niet elk huis maar wel heel veel. De gids legde uit wat dit betekende. In het verleden kende Oost-Europa een grote hoeveelheid pelgrims, mensen op weg naar heilige plaatsen. Deze mensen hadden natuurlijk plaatsen nodig om te overnachten. Als je als pelgrim een huis zag met een kruis op het dak, wist je dat je daar welkom was voor de nacht en werd er voor je gezorgd. Dan krijgt onze uitdrukking toch een andere dimensie. Een huis met een kruis is een huis waar je als pelgrim, als mens onderweg in de woestijn van het leven, gastvrij wordt ontvangen. Nee, wij hoeven geen kruis op onze daken te zetten, maar we worden wel opgeroepen gastvrij te zijn aan de vele pelgrims die ons huis langstrekken om als het nodig is binnen te komen. Dat ze een plaats hebben waarvan ze weten: hier zijn we welkom, hier kan ik terecht. En zulke huizen hebben we juist in deze coronatijd nodig. Huizen waar we op verhaal kunnen komen.
De kerk kan zo’n huis zijn. Als kerk staat er soms een kruis op het dak. Niet altijd! Maar elke kerk is als het goed is wel een kruis-gemeente. Een gemeente waar het kruis centraal staat als teken van vergeving en bevrijding. Vanuit die vrijheid moeten we een open huis zijn in de buurt. De komende tijd gaan we nadenken over het openen van onze kerken. Dat vraagt wijsheid en geduld, want ondanks alle versoepelingen is het virus nog steeds aanwezig. Maar we hopen snel weer een open huis te zijn voor iedereen!
Pastor Johan Bos
|
| |
|
Bosbericht december 2019
Bosbericht december 2019
Alweer enige tijd hoorde u niets van mij persoonlijk. Tijd voor een update. Het hebben van een burn-out is niet prettig. Voor mij eigenlijk een van de moeilijkste dingen waar ik door heen moet. Vooral het niets kunnen, geen kracht hebben iets te doen terwijl je staat te popelen om wat te doen. Niets voor mij. Maar ik moet hier doorheen en werken aan herstel. Hoe lang? Dat is moeilijk in te schatten.
Dankbaar ben ik voor de goede begeleiding van mijn werkgever (College van Kerkrentmeesters en de Algemene Kerkenraad), ARBO-arts, huisarts en mijn werkbegeleider. Dankbaar ook voor de kaartjes die bij ons op de mat vallen! Deze positieve aandacht doet(n) mij/ons goed!
Officieel werk ik 12 % (4,3 uur). Die uren steek ik vooral op advies van de werkgever in het kerstfeest van de Echo en de volkskerstzang op 8 december in de Open Hof. Op advies van de werkgever blijf ik voorlopig nog buiten beeld in Wijkgemeente Slinge, en geloof me, dat gaat me heel erg aan het hart! Maar het moet even, want voor alle dingen wil ik geheel opgeknapt het werk weer volledig oppakken en ook volhouden, want in het verleden begon ik vaak weer veel te snel als ik onvermoeid was!
Liesbeth en ik wensen u een heel fijne Adventsmaand en Kerstfeest toe!
Johan Bos
|
| |
Bosbericht september 2019
Bosbericht september 2019
Als je door de straten loopt valt het mij steeds vaker op hoe vaak er op de deur op bij de brievenbussen namen ontbreken. Blijkbaar vinden de bewoners het niet belangrijk dat men weet wie er achter de voordeur woont, men is het liefst anoniem. Dat kan ook in de kerk zo zijn, dat je het liefst anoniem bent, je geen contacten zoekt maar erg op jezelf bent. In de gemeente waar wij lid werden toen we in 2005 in Ridderkerk gingen wonen kon je ook anoniem aanwezig zijn, je ging op in de massa en de massa deed weinig moeite contact te leggen met de anonieme kerkgangers.
God zij gedankt dat dit in Wijkgemeente Slinge anders is. Misschien wel een groot voordeel van een kleiner wordende gemeente, daar kun je eigenlijk nauwelijks anoniem naar de kerk gaan, je valt altijd op want iedereen kent iedereen. Fijn om dat ook juist nu te merken, nu ik ziek ben. Bloemen uit de kerk als teken van meeleven, mooie kaarten, het doet me goed gekend te zijn!
Dankbaar ben ik dat ook God me kent (volgens psalm 139 zelfs beter dan ik mezelf ken) en dat ik voor God een naam heb en geen nummer ben (Jesaja 43). Want bij een burn-out kan ook zomaar het lijntje met God een stukje dunner worden (niet vanuit God maar vanuit mij). Je geloof komt onder spanning te staan. Dan is het bemoedigend elke week te horen of uit te spreken: God laat niet los wat zijn hand begon!
Halleluja
Ook namens Liesbeth een hartelijke groet, Johan Bos
|
| |
augustus 2019
augustus 2019
Afgelopen zomer mocht ik een aantal keren preken in plaatsen waar ik nooit eerder voorging. Eén van die plaatsen was Brouwershaven. Omdat het niet naast de deur is en ik geen risico wilde nemen van stranddrukte sliepen we al in de buurt van Brouwershaven. Als je aan komt lopen weet je eigenlijk niet wat je ziet. En dat wordt nog erger als je binnen in de kerk staat, wat een immens gebouw. En dat in een betrekkelijk kleine stad. De hotellier zei het al, Brouwershaven is niet meegegroeid met de kerk.
Ik vroeg aan een kerkrentmeester waarom ze toch zo enorm groot gebouw hebben gebouwd. Het antwoord was schokkend: grootsheidswaan en afgunst. Zierikzee had een enorme kerk dus moest Brouw dat ook hebben. Te gek voor woorden toch?
Op dit moment is naar mijn idee elke kerk te groot. De schare wordt kleiner en kleiner. Toch sluimert dan dat ene zinnetje door mijn hoofd, naar een historisch roman van Jacques Overeem: op dat zijn huis vol worde. Hij schrijft over de bekende opwekking die plaatsvond op de Veluwe rond 1750. Mensen kwamen massaal tot geloof en naar de kerk. Is dat voor God nu onmogelijk?
Wat zou het fijn zijn als de kerken weer te klein worden, maar laten we niet vergeten en er dankbaar voor zijn van wat we nu hebben. Ja, de kerk wordt kleiner, ook die van ons zijn allebei te groot, maar als je het wilt zien gebeuren er nog steeds geweldige dingen!!!!!
Een goede zomer toegewenst!
Johan Bos
|
| |
Bosbericht juli 2019
Bosbericht juli 2019
Bos-bericht
Soms zet God mensen op je weg waarmee je een bijzondere klik hebt. Of beter gezegd een goede band krijgt. Dat had ik met ds. Piet Steegman. Onlangs overleed hij op 93-jarige leeftijd. Geboren in IJsselmonde, dominee in Klaaswaal, Vreewijk, Bennekom en koopvaardij-predikant. Een bijzonder aimaibel mens. Maar in zekere zin ook een apart mens (vandaar waarschijnlijk de klik).
Twee dingen blijven mij altijd bij. Ten eerste, Piet noemde mij altijd collega terwijl hij wist dat ik kerkelijk werker was. Daar spreekt een stukje erkenning uit, waardering en niet als dominee boven je staan. Ten tweede sprak mij aan wat hij zei over het maken van een preek. Zijn motto was: ik houd altijd rekening met die ene. Natuurlijk hield Piet rekening met de Ene, maar met de ene bedoelde hij die man of vrouw die zomaar bij toeval in de kerk zat, een zoeker, iemand die niet gelovig en kerkelijk was opgevoed. Juist die moest de preek kunnen begrijpen. We mogen Piet dus best een missionair predikant noemen!
Het zette mij vaak aan het denken. Voor wie maak ik mijn preek? Wie heb ik op het oog. Ach, de gemiddelde kerkganger zal een preek wel snel begrijpen, maar als je werkelijk niet van geloof, van God, van Jezus, van de Bijbel weet?
Het is voor mij, en naar ik hoop alle voorgangers een voortdurend gebed: vul ons God met Uw Geest!!
Ook namens Liesbeth een hartelijke groet,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht juni 2019
Bosbericht juni 2019
Elk feest heeft zijn eigen favoriete lied. Kerst zonder Komt allen tezamen of Pasen zonder U zij de glorie zijn ondenkbaar. Maar Pinksteren dan, welk lied hoort daarbij? Mensen die me kennen denken vast aan een Johan de Heer lied, bijvoorbeeld Heer ik hoor van rijke zegen. Prachtig lied, maar er is een lied dat me nog meer aanspreekt: Geest van hierboven, leer ons geloven. Elk jaar weer zingen we het bij het feest van de Geest. In het oude liedboek was het niet gerubriceerd als Pinksterlied, maar stond het bij andere liederen. Geest van hierboven is naar mijn idee ook meer een gebed op muziek. Het is een vraag aan de Geest, die volgens de dichter van boven komt, ons te helpen bij het geloven.
Geloven is inderdaad niet zo gemakkelijk. Zeker ook door alles wat er hier beneden gebeurt. Oorlog, rampen, terrorisme, ernstige ziekten. Het hier beneden kan een behoorlijke aanslag doen op je geloof. Twijfel slaat toe, we kunnen het hier beneden niet rijmen met God die naar ons idee zou kunnen zorgen dat het hier beneden wat minder heftig is, maar dat blijkbaar nalaat! Geest van hierboven is een gebed om de kracht van de Geest die ons boven het hier beneden uittilt. Een lied vol van het hierboven. Eeuwigheidleven zal Hij ons geven. Dat biedt perspectief en relativeert het hier beneden. Maar toch…..?
Het moet ons voortdurend gebed zijn om de Geest, zonder de Geest is geloof krachteloos. Zonder de Geest zijn wij krachteloos. De Geest is de krachtbron die ons helpt het vol te houden, maar ook om anderen te wijzen op die ene Heer, die zei: Ik laat jullie niet als wezen achter……
Een gezegend feest van de Geest toegewenst en namens Liesbeth en mij een hartelijk groet,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht april 2019
Bosbericht april 2019
Het raakte me! De Paasviering in de Credokerk. In het bijzonder het moment dat we de Paaskaars binnen brachten. Op Goede Vrijdag gaat de kaars uit…maar op Pasen dragen we een nieuwe kaars binnen, brandend. God is het Licht en wil ons de weg wijzen. En dat hebben we soms nodig, want er is veel verdriet en zorgen in onze wijken, misschien wel in je eigen familie/gezin. De dood ging je deur niet voorbij!
Om je heen zie je vlammetjes langzaam uitgaan, ze geven steeds minder licht, dreigen uit te gaan, en soms gaat het vlammetje echt uit….maar dan mag je denken aan de Paaskaars die zondag werd binnengebracht. Het Licht dat ons voorgaat en getuigt dat de dood werkelijk is overwonnen en we leven ook al zijn we gestorven.
Ik liep achter de Paaskaars en even schoot mijn moeder me in gedachten. Al heel lang weten we dat ze stervende is, ja echt zo’n kaarsje dat langzaamaan uitgaat, maar ergens is er nog steeds een krachtbron die haar steeds weer levensvuur geeft, ja tot de dag dat ook haar kaarsje dooft. Maar als haar licht uit gaat mag ze gaan naar het Licht bij God. Dat weet ik door het verhaal van Pasen. Daar mogen wij ons aan vasthouden in het leven hier…..
Jezus zegt dat Hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft of ook bijna niet
Hij ziet uit de Hemel of wij lichtjes zijn
jij in uw klein hoekje en ik in ’t mijn
Mede namens Liesbeth een hartelijke groet, Johan Bos
|
| |
Bosbericht maart 2019
Bosbericht maart 2019
Bos-bericht
Niet dat we het er dagelijks, wekelijks of maandelijks er over hebben maar pas, door overlijdensgevallen in familie en vriendenkring, spraken we samen eens over onze wensen als wij er niet meer zouden zijn. Punt van gesprek was waar we begraven wilde worden. In Ridderkerk, Rotterdam, Ederveen of Ede? Met alle dorpen en ene stad hebben we iets. En, willen we bij elkaar liggen? Best lastig als je allebei verschillende roots hebt. We zijn er nog niet uit.
Kort na ons gesprek waren wij in Lissabon waar we min of meer toevallig een begraafplaats bezochten, en dat was heel bijzonder. Je waande je in een dorpje, want hier werd niet begraven in de grond maar per familie was er een huisje, groot of klein, sober of royaal versiert. En bij sommige huisjes kon je gewoon de kisten zien staan. Echt apart, vonden wij. Zo zie je maar dat ook dit heel cultuurgebonden is.
Niet zo’n vrolijk bos-richt, hoor ik u denken. Gelukkig hoeft de dood ons niet bang te maken. 46 dagen bereiden we ons voor op Pasen en dan zal het klinken: de Heer is waarlijk opgestaan! De dood jaagt ons geen angst meer aan, want Jezus heeft die overwonnen.
Gezegende voorbereiding(en) toegewenst! Mede namen Liesbeth een hartelijk groet, Johan Bos
|
| |
Bosbericht
Bosbericht
Samen met mijn vrouw ben ik vorige week naar de film Stan en Ollie geweest, een film over (naar mijn mening)de beste komieken ter wereld Stan Laurel en Oliver Norvell Hardy, bij ons vaak bekend met de niet zo nette benaming de dikke en de dunne. Het was echter geen lachfilm, al moest je af en toe wel lachen, maar eerder een dramafilm. Het thema was: echte vriendschap. Het ging over vriendschap door dik en dun (leuke woordspeling), want de vriendschap tussen Stan en Ollie werd ook zwaar beproefd door foute keuzes van beide, maar uiteindelijk hield de vriendschap stand. Dat is de kracht van vriendschap, dat je elkaar wat kan zeggen, fouten mag maken, maar dat het uiteindelijk niet leidt tot verwijdering.
In de Bijbel lezen we ook over vriendschappen door dik en dun. Het meest aangrijpende verhaal van vriendschap vind ik de ontmoeting van Jezus en Judas, enkele momenten voor het verraad van Judas, als Jezus Judas begroet met: vriend….
Dat gaat wel heel ver! Maar het heeft ons iets te zeggen…Hoe trouw zijn wij in vriendschappen. Soms hoor ik het terug: ik ken mijn vriendin al vanaf de lagere school!
Een andere vraag: hebt u een vriend voor het leven? Ik wel, we zien elkaar weinig, maar als we elkaar zien is het goed en net alsof we elkaar de vorige dag nog zagen en we durven elkaar alles te zeggen! En nog een stapje verder: hebben we ook een Vriend voor het Leven???
Mede namens Liesbeth een hartelijke groet uit on Hoekie,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht
Bosbericht
Om naar een vergadering te gaan nam ik de metro. Bij de oversteekplaats raasde een auto met een enorme snelheid voor me langs, zonder te stoppen bij het zebrapad. Zo gek is dat niet op de Slinge, helaas komt dat erg vaak voor! Gek was het wel dat het notabene om een lesauto ging. Ik ga er vanuit dat er geen leerling reed, maar mijn verbazing was GROOT. Zo groot dat het een gemeentelid die juist aankwam opviel. Samen zeiden we in koor: en zo één moet dan het voorbeeld geven??
Natuurlijk kan dit niet!. Een politieman breekt niet in! Ouders met kinderen wachten netjes bij een rood stoplicht! Een burgemeester levert ook altijd de juiste bonnetjes in! Een christen doet geen dingen die niet kunnen volgens de Bijbel!
Ach we zijn en blijven mensen. Mensen die vaak geen goed voorbeeld zijn! Deze dagen maken we weer mee hoe God een voorbeeld is voor ons mensen. Hij werd mens om ons tot voorbeeld te zijn. We zingen dan biddend: Jezus ga ons voor deze wereld door.... We doen dit met vallen en opstaan, maar worden bemoedigd door het feest van Kerst om het vol te houden in een donker bestaan! Fijne kerstdagen toegewenst, ook namens Liesbeth
Johan Bos
|
| |
|
|
|
|
lachebekkie.png)
pinksteren.jpg)
Credokerk.jpg)
