|
|
|
|
augustus 2019
augustus 2019
Afgelopen zomer mocht ik een aantal keren preken in plaatsen waar ik nooit eerder voorging. Eén van die plaatsen was Brouwershaven. Omdat het niet naast de deur is en ik geen risico wilde nemen van stranddrukte sliepen we al in de buurt van Brouwershaven. Als je aan komt lopen weet je eigenlijk niet wat je ziet. En dat wordt nog erger als je binnen in de kerk staat, wat een immens gebouw. En dat in een betrekkelijk kleine stad. De hotellier zei het al, Brouwershaven is niet meegegroeid met de kerk.
Ik vroeg aan een kerkrentmeester waarom ze toch zo enorm groot gebouw hebben gebouwd. Het antwoord was schokkend: grootsheidswaan en afgunst. Zierikzee had een enorme kerk dus moest Brouw dat ook hebben. Te gek voor woorden toch?
Op dit moment is naar mijn idee elke kerk te groot. De schare wordt kleiner en kleiner. Toch sluimert dan dat ene zinnetje door mijn hoofd, naar een historisch roman van Jacques Overeem: op dat zijn huis vol worde. Hij schrijft over de bekende opwekking die plaatsvond op de Veluwe rond 1750. Mensen kwamen massaal tot geloof en naar de kerk. Is dat voor God nu onmogelijk?
Wat zou het fijn zijn als de kerken weer te klein worden, maar laten we niet vergeten en er dankbaar voor zijn van wat we nu hebben. Ja, de kerk wordt kleiner, ook die van ons zijn allebei te groot, maar als je het wilt zien gebeuren er nog steeds geweldige dingen!!!!!
Een goede zomer toegewenst!
Johan Bos
|
| |
Bosbericht juli 2019
Bosbericht juli 2019
Bos-bericht
Soms zet God mensen op je weg waarmee je een bijzondere klik hebt. Of beter gezegd een goede band krijgt. Dat had ik met ds. Piet Steegman. Onlangs overleed hij op 93-jarige leeftijd. Geboren in IJsselmonde, dominee in Klaaswaal, Vreewijk, Bennekom en koopvaardij-predikant. Een bijzonder aimaibel mens. Maar in zekere zin ook een apart mens (vandaar waarschijnlijk de klik).
Twee dingen blijven mij altijd bij. Ten eerste, Piet noemde mij altijd collega terwijl hij wist dat ik kerkelijk werker was. Daar spreekt een stukje erkenning uit, waardering en niet als dominee boven je staan. Ten tweede sprak mij aan wat hij zei over het maken van een preek. Zijn motto was: ik houd altijd rekening met die ene. Natuurlijk hield Piet rekening met de Ene, maar met de ene bedoelde hij die man of vrouw die zomaar bij toeval in de kerk zat, een zoeker, iemand die niet gelovig en kerkelijk was opgevoed. Juist die moest de preek kunnen begrijpen. We mogen Piet dus best een missionair predikant noemen!
Het zette mij vaak aan het denken. Voor wie maak ik mijn preek? Wie heb ik op het oog. Ach, de gemiddelde kerkganger zal een preek wel snel begrijpen, maar als je werkelijk niet van geloof, van God, van Jezus, van de Bijbel weet?
Het is voor mij, en naar ik hoop alle voorgangers een voortdurend gebed: vul ons God met Uw Geest!!
Ook namens Liesbeth een hartelijke groet,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht juni 2019
Bosbericht juni 2019
Elk feest heeft zijn eigen favoriete lied. Kerst zonder Komt allen tezamen of Pasen zonder U zij de glorie zijn ondenkbaar. Maar Pinksteren dan, welk lied hoort daarbij? Mensen die me kennen denken vast aan een Johan de Heer lied, bijvoorbeeld Heer ik hoor van rijke zegen. Prachtig lied, maar er is een lied dat me nog meer aanspreekt: Geest van hierboven, leer ons geloven. Elk jaar weer zingen we het bij het feest van de Geest. In het oude liedboek was het niet gerubriceerd als Pinksterlied, maar stond het bij andere liederen. Geest van hierboven is naar mijn idee ook meer een gebed op muziek. Het is een vraag aan de Geest, die volgens de dichter van boven komt, ons te helpen bij het geloven.
Geloven is inderdaad niet zo gemakkelijk. Zeker ook door alles wat er hier beneden gebeurt. Oorlog, rampen, terrorisme, ernstige ziekten. Het hier beneden kan een behoorlijke aanslag doen op je geloof. Twijfel slaat toe, we kunnen het hier beneden niet rijmen met God die naar ons idee zou kunnen zorgen dat het hier beneden wat minder heftig is, maar dat blijkbaar nalaat! Geest van hierboven is een gebed om de kracht van de Geest die ons boven het hier beneden uittilt. Een lied vol van het hierboven. Eeuwigheidleven zal Hij ons geven. Dat biedt perspectief en relativeert het hier beneden. Maar toch…..?
Het moet ons voortdurend gebed zijn om de Geest, zonder de Geest is geloof krachteloos. Zonder de Geest zijn wij krachteloos. De Geest is de krachtbron die ons helpt het vol te houden, maar ook om anderen te wijzen op die ene Heer, die zei: Ik laat jullie niet als wezen achter……
Een gezegend feest van de Geest toegewenst en namens Liesbeth en mij een hartelijk groet,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht april 2019
Bosbericht april 2019
Het raakte me! De Paasviering in de Credokerk. In het bijzonder het moment dat we de Paaskaars binnen brachten. Op Goede Vrijdag gaat de kaars uit…maar op Pasen dragen we een nieuwe kaars binnen, brandend. God is het Licht en wil ons de weg wijzen. En dat hebben we soms nodig, want er is veel verdriet en zorgen in onze wijken, misschien wel in je eigen familie/gezin. De dood ging je deur niet voorbij!
Om je heen zie je vlammetjes langzaam uitgaan, ze geven steeds minder licht, dreigen uit te gaan, en soms gaat het vlammetje echt uit….maar dan mag je denken aan de Paaskaars die zondag werd binnengebracht. Het Licht dat ons voorgaat en getuigt dat de dood werkelijk is overwonnen en we leven ook al zijn we gestorven.
Ik liep achter de Paaskaars en even schoot mijn moeder me in gedachten. Al heel lang weten we dat ze stervende is, ja echt zo’n kaarsje dat langzaamaan uitgaat, maar ergens is er nog steeds een krachtbron die haar steeds weer levensvuur geeft, ja tot de dag dat ook haar kaarsje dooft. Maar als haar licht uit gaat mag ze gaan naar het Licht bij God. Dat weet ik door het verhaal van Pasen. Daar mogen wij ons aan vasthouden in het leven hier…..
Jezus zegt dat Hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft of ook bijna niet
Hij ziet uit de Hemel of wij lichtjes zijn
jij in uw klein hoekje en ik in ’t mijn
Mede namens Liesbeth een hartelijke groet, Johan Bos
|
| |
Bosbericht maart 2019
Bosbericht maart 2019
Bos-bericht
Niet dat we het er dagelijks, wekelijks of maandelijks er over hebben maar pas, door overlijdensgevallen in familie en vriendenkring, spraken we samen eens over onze wensen als wij er niet meer zouden zijn. Punt van gesprek was waar we begraven wilde worden. In Ridderkerk, Rotterdam, Ederveen of Ede? Met alle dorpen en ene stad hebben we iets. En, willen we bij elkaar liggen? Best lastig als je allebei verschillende roots hebt. We zijn er nog niet uit.
Kort na ons gesprek waren wij in Lissabon waar we min of meer toevallig een begraafplaats bezochten, en dat was heel bijzonder. Je waande je in een dorpje, want hier werd niet begraven in de grond maar per familie was er een huisje, groot of klein, sober of royaal versiert. En bij sommige huisjes kon je gewoon de kisten zien staan. Echt apart, vonden wij. Zo zie je maar dat ook dit heel cultuurgebonden is.
Niet zo’n vrolijk bos-richt, hoor ik u denken. Gelukkig hoeft de dood ons niet bang te maken. 46 dagen bereiden we ons voor op Pasen en dan zal het klinken: de Heer is waarlijk opgestaan! De dood jaagt ons geen angst meer aan, want Jezus heeft die overwonnen.
Gezegende voorbereiding(en) toegewenst! Mede namen Liesbeth een hartelijk groet, Johan Bos
|
| |
Bosbericht
Bosbericht
Samen met mijn vrouw ben ik vorige week naar de film Stan en Ollie geweest, een film over (naar mijn mening)de beste komieken ter wereld Stan Laurel en Oliver Norvell Hardy, bij ons vaak bekend met de niet zo nette benaming de dikke en de dunne. Het was echter geen lachfilm, al moest je af en toe wel lachen, maar eerder een dramafilm. Het thema was: echte vriendschap. Het ging over vriendschap door dik en dun (leuke woordspeling), want de vriendschap tussen Stan en Ollie werd ook zwaar beproefd door foute keuzes van beide, maar uiteindelijk hield de vriendschap stand. Dat is de kracht van vriendschap, dat je elkaar wat kan zeggen, fouten mag maken, maar dat het uiteindelijk niet leidt tot verwijdering.
In de Bijbel lezen we ook over vriendschappen door dik en dun. Het meest aangrijpende verhaal van vriendschap vind ik de ontmoeting van Jezus en Judas, enkele momenten voor het verraad van Judas, als Jezus Judas begroet met: vriend….
Dat gaat wel heel ver! Maar het heeft ons iets te zeggen…Hoe trouw zijn wij in vriendschappen. Soms hoor ik het terug: ik ken mijn vriendin al vanaf de lagere school!
Een andere vraag: hebt u een vriend voor het leven? Ik wel, we zien elkaar weinig, maar als we elkaar zien is het goed en net alsof we elkaar de vorige dag nog zagen en we durven elkaar alles te zeggen! En nog een stapje verder: hebben we ook een Vriend voor het Leven???
Mede namens Liesbeth een hartelijke groet uit on Hoekie,
Johan Bos
|
| |
Bosbericht
Bosbericht
Om naar een vergadering te gaan nam ik de metro. Bij de oversteekplaats raasde een auto met een enorme snelheid voor me langs, zonder te stoppen bij het zebrapad. Zo gek is dat niet op de Slinge, helaas komt dat erg vaak voor! Gek was het wel dat het notabene om een lesauto ging. Ik ga er vanuit dat er geen leerling reed, maar mijn verbazing was GROOT. Zo groot dat het een gemeentelid die juist aankwam opviel. Samen zeiden we in koor: en zo één moet dan het voorbeeld geven??
Natuurlijk kan dit niet!. Een politieman breekt niet in! Ouders met kinderen wachten netjes bij een rood stoplicht! Een burgemeester levert ook altijd de juiste bonnetjes in! Een christen doet geen dingen die niet kunnen volgens de Bijbel!
Ach we zijn en blijven mensen. Mensen die vaak geen goed voorbeeld zijn! Deze dagen maken we weer mee hoe God een voorbeeld is voor ons mensen. Hij werd mens om ons tot voorbeeld te zijn. We zingen dan biddend: Jezus ga ons voor deze wereld door.... We doen dit met vallen en opstaan, maar worden bemoedigd door het feest van Kerst om het vol te houden in een donker bestaan! Fijne kerstdagen toegewenst, ook namens Liesbeth
Johan Bos
|
| |
|
|
|
|
pinksteren.jpg)
25-08-2019
om
Credokerk.jpg)
